Het atelier van Kees bevindt zich thuis op zolder. Hij wordt omringd door tal van lijsten die netjes tegen de muur zijn opgestapeld. Hij werkt daar heel geduldig en precies aan zijn schilderwerken. Kees is een man van weinig woorden, maar compenseert dat ruimschoots door fantasierijke verhalen in zijn schilderijen te verwerken. “Ik probeer de kijker aan het denken te zetten en een glimlach te ontlokken.”

Aan het werk van Kees valt op dat het realistisch is, maar dat een gedeelte van het schilderij juist niet de werkelijkheid weergeeft. Dat afwijkende gedeelte heeft meestal iets met perspectief en fantasie te maken. "Mensen kijken vaak nog een keer voor ze zien wat het doek weergeeft, want ik verzin er vaak iets extra's bij", vertelt Kees met een glimlach.

“Tijdens mijn jeugd heb ik in de Brabantse Biesbosch leren kijken.” Als onderwijzer en tekenleraar maakte hij veel aquarellen. Bij Paul Tieke leerde hij te schilderen met acryl en veranderde ook zijn manier van schilderen.  Het landschap werd stilleven. Het stilleven werd surrealisme, waarin het landschap wel een rol bleef spelen. Het werd een vervreemde wereld, maar wel bezien met een glimlach.